"Chcę, ale nie umiem odejść". Dlaczego tkwimy w nieudanych związkach?

• Więcej ciekawych historii przeczytasz na stronie głównej "Newsweeka"

Jakub (30 lat): – Zakochałem się w niej, bo uosabiała czyste piękno. Eteryczna, łagodna, klasyczne rysy. Ale po roku już wiedziałem, że nic za tym nie idzie. Potrzebuję głębokich rozmów, no i dużo złośliwych żartów. A z nią mogę tylko spacerować lub scrollować Instagram, pijąc wspólnie matchę. Czuję, że życie ucieka mi przez palce. Dlaczego nie odchodzę? Bo jest śliczna, bo się za nami oglądają na ulicach, bo jest dobra. Idealny materiał na żonę, choć nie dla mnie.

Ewa (46 lat): – Moje małżeństwo trwa 18 lat, można powiedzieć, że wreszcie osiągnęliśmy pełnoletniość. I co? I jest tak jak w przypadku nastolatków, którzy chcą być za wszelką cenę dorośli. Dostają dowód osobisty i nic się nie zmienia. My z mężem funkcjonujemy jak lokatorzy, którzy się raczej lubią. Ale w małżeństwie trzeba się kochać, prawda? Przyjaciółki twierdzą, że mąż mnie ogranicza: krytykuje, nie docenia. Mają rację. Ale nie rozwodzę się, bo najbardziej na świecie boję się samotności. Poza tym w mojej rodzinie nigdy nie było rozwodów. Wiem, że to absurdalne, ale mama by mi tego nie wybaczyła.

Mariola (55 l.): – Do ilu razy sztuka? Ja próbowałam odejść cztery razy. Skończyło się na dramatycznych awanturach. Płakaliśmy oboje, pewnie z niemocy, z bezradności. On mnie irytuje na każdym kroku. Tym, że chrapie, tym, że nie zakręca tubki z pastą do zębów, tym, że zbiera butelki po drogich koniakach. Nawet tym, że kocha góry, a ja wolę jeziora. Na dodatek nie jest ambitny. Siedzi w tej samej pracy od 33 lat. Nie rozwiodę się, mam zbyt niską pensję. Pracuję w szkole podstawowej. Nie wystarczy mi na wynajem mieszkania i na godne życie. Nie znajdę nowej pracy, lepiej płatnej. Ageizm jest wszędzie. Nawet w moim małżeństwie.