Po co Rosjanom taki olbrzymi helikopter? Sprawdzamy

Prace przy Mil V-12 rozpoczęły się w samym środku zimnej wojny, w 1959 r., gdy radziecki rząd zlecił budowę helikoptera, który miał w założeniach posiadać udźwig o masie od 20 do 25 ton. Postawione przez radzieckimi inżynierami zadanie szybko okazało się trudne do zrealizowania, gdy wyszło na jaw, że trzeba będzie zrezygnować z klasycznego układu pojedynczego wirnika.

Radzieccy inżynierowie zdecydowali się więc na skorzystanie z układu podwójnych wirników ustawionych poprzecznie. Sam helikopter miał być zaś wykorzystywany głównie do szybkiego przenoszenia ogromnych elementów uzbrojenia, głównie międzykontynentalnych pocisków balistycznych.

Pierwszy prototyp maszyny ukończono w 1968 r., gdy zaliczyła ona także swój dziewiczy lot. Już kilka miesięcy później helikopter miał też na koncie swój pierwszy rekord świata. W styczniu 1969 r. helikopter udźwignął ładunek o masie 31 t na wysokość 2951 m. W sierpniu tego samego roku maszyna poprawiła ten wynik, wynoszą ładunek o masie 44 ton na wysokość 2255 m.

W sumie Mil V-12 ustanowił osiem lotniczych rekordów świata, z czego trzy są aktualne do dzisiaj. Obejmują one rekordową wysokość z lotu z ładunkiem o masie 30 t, 35 t oraz 40 t i wydaje się, że minie jeszcze sporo czasu, nim jakiś helikopter poprawi te osiągi.

Helikopterem zarządzała kilkuosobowa załoga umieszczona w kokpicie podzielonym na dwie części. W dolnym kokpicie, widocznym na zdjęciu wyżej, przebywała dwójka pilotów. Jak widać, kokpit posiadał duże szyby zapewniające doskonałą widoczność, a oprócz pilotów w dolnym kokpicie przebywał również elektryk oraz inżynier lotu.

W górnej części kokpitu znajdowało się miejsce dla nawigatora oraz operatora radia.

Imponujący Mil V-12 doczekał się nawet własnego znaczka pocztowego wydrukowanego w Mongolii w okolicach 1987 r. Samolot był już jednak wtedy tylko i wyłącznie lotniczą ciekawostką. Mimo udanych prób helikoptera rosyjska armia nie zdecydowała się bowiem na jego seryjną produkcję. Powód był prosty: misja, do której docelowo budowano maszynę, czyli szybkie przenoszenie pocisków balistycznych, stał się nieaktualny.

Mil V-12 po raz ostatni wzbił się w powietrze w trakcie 29. pokazów lotniczych Paris Air Show, wcześniej zaliczając jeszcze loty na terenie Europy w maju i czerwcu 1971 r.

Prace rozwojowe zakończono ostatecznie w 1974 r., a dziś ten niezwykły pojazd można oglądać w dwóch podmoskiewskich muzeach lotniczych.